Başlangıçta Bizans Kilisesidir. İstanbul’un en büyük kilisesidir. 1641’de son olarak İstanbul Ermenileri Patriklik merkez kilisesine (katedral) dönüşür. 1645’te yanıp kül olur ve aynı yıl, Patrik Tavit Areveltzi döneminde ve Divrikli Rahip Boğos’un çabalarıyla yeniden inşa edilir. 1718’deki yangın kiliseyi ve patrikhanenin tamamını kül eder. Bir yıl sonra Kudüs Patriği Krikor Şığtayagir’in ve İstanbul Patriği Hovhannes Golod’un çabalarıyla ve hassa mimarları Hacı Seğpos, Hacı Melidon Araboğlu ve Sarkis Kalfa tarafından kilise yeniden inşa edilir. 1762’deki yangın binaya tekrar zarar verir, ancak Patrik Hagop Nalyan binayı hızla yeniler. Daha sonra Patrik Zakarya kilisenin etrafını taştan duvarla çevirterek kilisenin yangından etkilenmemesi için bir havuz ve tulumbayla önlem almıştır. Kilise, 1819 yılında Edirneli Patrik Boğos’un döneminde, Harutyun Amira Bezciyan’ın (Kazaz Artin) gözetiminde onarılır.

1826’da vuku bulan yangın nedeniyle kilise ve patrikhane tamamıyla kül olur. Harutyun Amira Bezciyan, Sultan II. Mahmut’un fermanıyla, mimar Kirkor Amira Balyan ve Garabet Devletyan’ın hazırladığı planlarla kiliseyi taştan inşa ettirir ve 1828’de ibadete açılır. 

✶ Medya